|
Dat lijkt me nou zo heerlijk hè: vliegen! Stel je voor, je stijgt gewoon op en vliegt overal naartoe waar je ook maar heen wilt. Dat zou me toch een hoop gedoe schelen zeg. En tijd! En wat zal dat een gevoel van ultieme vrijheid geven. Deze ganzen vlogen over de Waddenzee tussen Ameland en Terschelling. (Tip: wil je ook vogels in de vlucht fotograferen? Trek dan je camera mee en zet hem op de seriestand. Dan heb je een grotere kans om de vogels scherp op de foto te krijgen.) (Klik om te vergroten)
0 Comments
Had ik het in de vorige blog over het klein hoefblad, die wat op de paardenbloem lijkt; deze keer wil ik jullie laten zien hoe prachtig de èchte paardenbloem is. Of eigenlijk: de pluizenbol nadat 'ie is uitgebloeid. Of zo'n bol nou compleet rond is, of juist al half weggewaaid (of geblazen), in elk stadium zijn het ware kunstwerken! Wie ze van dichtbij bekijkt ziet pas goed hoe vernuftig ze in elkaar zitten. Ik heb ze van de week weer eens grondig bestudeerd. Nou ja, dat klinkt nogal serieus, in feite was het gewoon zo dat ik de macro-lens weer eens op de camera heb geschroefd (voor de geïnteresseerden: 100mm f 2.8) Kleine dingetjes mooi & groot in beeld brengen; superleuk om te doen! En je kunt maar raak oefenen in dit geval, want die paardenbloemen staan overal voor het grijpen. En ze 'poseren' zonder morren :-) (Klik om te vergroten) Het klein hoefblad in de hoofdrol vandaag. Gewoon omdat het zo'n klein, mooi maar vrij onbekend plantje is (z'n grote broer vertoont geen enkele gelijkenis en die zie je bepaald niet over het hoofd, want het groot hoefblad doet z'n naam eer aan en is echt GROOT!) Niet te verwarren met de paardenbloem (grotere bloemen maar ook knalgeel en met een meer 'luchtige' pluizenbol). Dit is één van de vroegste voorjaarsbloeiers; tegen de tijd dat de paardenbloemen massaal in bloei staan, dan is het klein hoefblad alweer op z'n retour. Dus bij deze ... voor iedereen die 'm dit voorjaar over het hoofd heeft gezien! (Klik om te vergroten) De eendenvijver in het bos Hollum is een begrip. Onder het wakend oog van de vuurtoren, ontstond de vijver eind jaren 50 door een zandafgraving (het zand was nodig ter versterking van een duinenrij verderop). Het duurde vervolgens nog jaren voordat de ontstane poel met bomen werd omzoomd en een eendenvijver werd. Als klein meisje kwam ik er al vaak, met een zakje oud brood natuurlijk. En nog steeds mogen we er graag even naar toe gaan als we op Ameland zijn, want - dankzij de vrijwilligers die de eendenvijver 'draaiende' houden! - is er altijd genoeg te zien! Behalve eenden in allerlei soorten, kleuren en maten, en zwanen, vind je er ook volières met bijzondere duiven, kippen, kwartels, fazanten etc. en lopen er ook nog enkele pauwen los rond. Eentje daarvan is spierwit. Maar ja, om je verenkleed zo kraakhelder te houden moet je je als pauw wèl in allerlei bochten wringen! (Klik om te vergroten) Het is altijd weer een sensatie, maar deze keer was de lancering van de reddingboot extra spannend! Er bleek een zandrug onder het wateroppervlak te liggen waar de paarden de trailer met de boot niet overheen getrokken kregen. En zo strandde het hele gevaarte vroegtijdig. Ik heb het nog nooit eerder beleefd (terwijl ik het van jongs af aan toch heul vaak heb gezien), maar afgelopen dinsdagavond moest het hele spul éérst weer uit de zee getrokken worden, voor er een nieuwe poging tot lancering kon worden ondernomen. Het leek me om eerlijk te zijn bepaald geen pretje voor de paarden, die hadden er duidelijk een hele kluif aan en moesten een enorme krachtsinspanning leveren. Al met al was het spannend genoeg, maar uiteindelijk lukte het dan toch en kon de boot het ruime sop kiezen! (klik om te vergroten) Het slechte nieuws: de tortelduifjes waarover ik in een vorige blog vertelde, bleken vorige week ineens het nest verlaten te hebben. Omdat ik verder nog geen jonge duifjes had gespot, leek het me raar dat die ineens al zo groot waren dat ze het nest al verlaten zouden hebben. Dan had ik wat gemist! Er klopte iets niet volgens mij. Ik heb de ouders nog 2x heel kort even op het nest gezien, en daarna helemaal niet meer. Dat kon natuurlijk nooit goed gaan met die ijzige kou (en natte sneeuw en hagel etc.) En inderdaad, toen ik later ging kijken in het nest lagen er 2 zielige verlaten jonkies. Dood. Oorzaak ... zeg het maar. En waar de koolmeesjes hun intrek hebben genomen heb ik uiteindelijk ook niet kunnen achterhalen. Jammer genoeg niet in één van de nestkastjes bij ons in de tuin, zoveel is wel zeker. Kortom, een duidelijk gevalletje 'lege nest-syndroom' zullen we maar zeggen. Maar er is gelukkig ook goed nieuws op broed-gebied te melden, want vanmorgen vroeg bij het uitlaten van de hond, zag ik wel een stuk of 11 jonge eendjes (met moeder) in een slootje langs de Ridderweg (op Ameland) Echt zo schattig! (Klik om te vergroten) |
