|
En zo zijn we zachtkens oktober in gegleden ... ongemerkt bijna door het prachtige najaarsweer. Jammer dat je dan zelf dagenlang, door de griep geveld, in bed ligt en er niet fijn met de camera op uit kan. Zonde, maar als zelfs een half uurtje alleen maar zitten al teveel is, dan weet je het wel. Nou ja, het was niet anders. Gister ging het weer wat beter en ben ik de tuin even in gedoken. En daar stuitte ik meteen op een hoopje 'verrassingseieren' toen ik niksvermoedend een flapje optilde van een stuk anti-worteldoek. En al glinsterden ze me als pareltjes tegemoet, we hadden het hier wel over slakkeneieren. En slakken ben ik toch liever kwijt dan rijk in de tuin. Maar ja, om dit hoopje nou bruut te vernietigen ging me ook aan het hart. Dus ik heb ze maar weer moederlijk toegedekt. Vervolgens wachtte mij de volgende verrassing in de vorm van een salamandertje (of hagedisje? Dat weet ik nooit) die - dood? - onder een balk lag. Gelukkig heb ik 'm niet meteen in de container gekieperd, want ik had al zo'n idee dat 'ie zich dood hield en niet echt dood wàs. Dat klopte. Snel de camera erbij, en even later was 'ie in een oogwenk ook alweer foetsie. In tegenstelling tot het sprinkhaantje op het raam, die bleef uren zitten waar hij zat. Ach en dan onze tomaatjes! Ook al zulke pareltjes! En niet te vergeten de dauwdruppeltjes in het gras. Wat is het toch heerlijk om buiten te zijn. (Klik om te vergroten)
0 Comments
|
