Bergwandelen (en waarom wij dat zo heerlijk vinden)

Sjongejonge, 1 oktober vandaag! En dat terwijl onze (late) zomervakantie nog maar kort achter ons ligt. Even omschakelen hoor, maar gelukkig hebben we de foto's nog! We zijn weer naar Oostenrijk geweest, ons lievelingsvakantieland kan ik wel zeggen. Hoeveel ik ook als oud-Amelander van het strand, de duinen en de zee houd, ook de Alpen hebben een magische aantrekkingskracht en die zoeken we in de vakanties dan ook graag op. Wat we het liefste doen is wandelen en genieten van de rust en de natuur. Voor een ander klinkt dat misschien saai, maar zo brengen wij onze dagen het liefste door. Rugzak op, genoeg water en "Semmeln" (Kaiserbroodjes op z'n tirools) mee, bergschoenen aan en gaan. Soms een paar uurtjes, soms een hele dag. Al dan niet met een bergtop en/of berghut als doel. Er zijn uiteraard heus momenten dat manlief en ik tegen elkaar zeggen: wat bezìelt een mens... ?!? Als de weg niet goed gemarkeerd is en de kaart ook geen uitsluitsel geeft, of als het pad geblokkeerd is door omgewaaide of afgezaagde bomen, of als het pad langs een afgrond wel èrg smal en steil is.
Maar dan... het gevoel als je na een zware klim, met soms best gevaarlijke of lastige stukken en met heel veel hoogtemeters in de benen de top bereikt is onbeschrijflijk! Het geeft een ongelooflijk gevoel van overwinning als je het hebt gehaald.
Net als het gevoel dat je krijgt als je te midden van die machtige rotsmassieven staat. Een mens is zo nietig, het zet je hele leven weer even in perspectief. Ik kan dat met niks anders vergelijken.
Daar doe je het voor, èn voor de fantastische uitzichten natuurlijk!!

De foto's zijn gemaakt in september in en rond het Gailtal en het Villgratental, Oostenrijk.
(Klik om te vergroten)